image: loslaten

Gewoon loslaten

“Gewoon loslaten” hoor ik wel eens mensen zeggen. Stiekem betrap ik me erop, dat ik datzelfde lastige advies, ook aan anderen geef.

Als loslaten zo gewoon en simpel was, dan had ik dat al vele malen gewoon gedaan. Het is alleen niet zo simpel. Je kunt er tegenwoordig verschillende soorten cursussen voor volgen. Een van de redenen voor deelname aan een mindfulnesstraining die regelmatig naar voren komt, is dan ook: Ik wil leren loslaten. Loslaten is een proces, voor mij, één van de lastigste dat er is.

Een tijdje terug bracht ik mijn 19-jarige dochter naar het metrostation met de auto. Een fantastische meid met behoorlijk wat bagage, letterlijk en figuurlijk. In haar geval drie zware rugtassen. Eén rugtas gevuld met spullen voor het veldwerk voor de universiteit. De andere gevuld met spullen, nodig om een nachtje op haar ‘logeeradres’ te blijven slapen (kamer in Wageningen). De laatste is de zwaarste, degene gevuld met haar angsten om een nachtje te blijven slapen op haar ‘logeeradres’. Ver van haar veilige huis, regelmatig, zekerheid, goede zorgen en liefde van haar ‘houvast’ namelijk: haar moeder.

Met haar ASS en sociale angststoornis is een nachtje blijven slapen op haar ‘logeeradres’ een vreselijk groot ding. Twee dagen voor ze gaat logeren, herken ik de signalen van oplopende stress bij haar. En vanmorgen zit daar dan ineens weer dat kleine meisje naast me in de auto. Onzeker, bang en verdrietig.

Maar ook ik zit met de zenuwen in de auto. Daar is het dan. Het moment van eindeloze gedachten, emoties en stressgevoelens, die vol automatisch de kop op steken. In de auto, nadat ik haar heb afgezet, zeg ik inwendig tegen mezelf: laat het maar los!

Makkelijk gezegd, maar minder makkelijk gedaan.

 

Bewust herkennen van signalen

Het begint met het herkennen van de gedachten en de emoties die gekoppeld zijn aan de zenuwen. Herkennen van de signalen van stress, die in het lichaam de kop steken.

Gedachten die beginnen met: ik zou willen dat… Ik zou willen dat ze:

  • vertrouwen in zichzelf kreeg
  • kon zien hoe haar angst haar te pakken heeft
  • ziet dat het al beter gaat dan de eerste keer
  • zich niet zo verdrietig, ellendig en gestrest voelde.

Maar ook ik zou willen dat ik meer kon doen om haar te helpen.

Emoties, al dan niet gekoppeld aan deze gedachten:

  • Verdriet om haar angst en verdriet.
  • Zelfverwijt en verdriet omdat ik misschien toch meer had kunnen doen, zoals blijven slapen bij haar op haar kamer.
  • Angst om hoe ze de dag door komt.
  • Huiverig voor het moment dat ze vanavond gaat bellen met tranen in haar ogen.
  • Onzeker over dat moment dat ik dan kalm en rustig woorden moet zien te vinden om haar vertrouwen te geven en te kalmeren.

Dan de fysieke uitingen van mijn emoties:

  • Brok in mijn keel
  • “pijn in mijn hart”
  • de onrust in mijn bovenlijf
  • wegknipperen van tranen in mijn ogen
  • krampachtig proberen te glimlachen en vertrouwen uit proberen te stralen

Acceptatie

Bewust worden van een patroon, dat ik in mijn gedachten herken: Verlangen. Het verlangen dat ik dingen graag anders zou willen zien, dan dat ze zijn. Maar de situatie is, zoals die is. Accepteren dat het zo is. Bewust worden van het verlangen en acceptatie vormen een deel van loslaten.

 

Andere onderdelen van het proces loslaten

Mildheid en openheid

Mildheid en openheid zijn ook onderdelen van het proces. Mild met betrekking tot mijn oordelen over mezelf. Dat ik mijn best doe om haar de best mogelijke begeleiding te geven. Maar ook mild naar de emoties die ik heb. Ze mogen er zijn. Open staan van mijn emoties, tijd nemen om ze te voelen.

Vertrouwen

Diep in mijn hart vind ik het vreselijk dat ze zich door Corona genoodzaakt ziet, gebruik te moeten maken van een kamer en het proces dat ze nu moet doormaken. Maar verstandelijk weet ik ook dat ze hierdoor sterker wordt. Het is een kans. Een kans om zelfstandiger te worden. Maar dat proces van zelfstandiger worden, is voor haar zo zwaar. Toch zie ik haar groeien. De week ervoor, de eerste keer was het veel erger. Juist het loslaten en het vertrouwen geven dat ze het kan, maakt dat ze de stap zet. Ik vertrouw erop dat het volgende week weer een beetje beter gaat. Ook vertrouw ik haar vriendin, die deze week (net als vorige week) bij haar blijft slapen om het wat makkelijker te maken. Ik gun het haar zo, dat ze vol vertrouwen dingen gaat doen, de wereld gaat verkennen. Zonder enige hinder van angst. Ook daar zal ik moeten vertrouwen. Dat het proces in haar zal groeien en dat ze uiteindelijk zelf dat zelfvertrouwen ontwikkelt.

Acceptatie, vertrouwen en niet oordelen/ mildheid zijn in deze situatie wel de kernwoorden voor mijn proces van loslaten. Deze drie maken onderdeel uit van de zeven houdingkwaliteit, die bij mindfulness een belangrijke rol spelen: Niet streven (open staan), niet oordelen, niet weten (frisse blik, telkens opnieuw mogen beginnen), toelaten of accepteren, vertrouwen, geduld en loslaten. Tijdens de mindfulnesstraining heb ik ze leren kennen en tijdens het oefenen probeer ik deze kwaliteiten mezelf aan te leren/ eigen te maken. Tijdens de training heb ik ook geleerd gedachten, emoties en lichaamssensaties te leren onderscheiden. Dankzij mindfulness is de ervaring van vandaag weer doorleefd en voor een groot deel losgelaten. Maar gewoon loslaten is het nog steeds niet.

Warme mindvolle groeten,

Michelle

Wilflow Mindfulness